Prostujmy swoje drogi, Adwentu nadszedł czas… Dnia 29 listopada, w 1. Niedzielę Adwentu, rozpoczynamy nowy rok kościelny oraz okres liturgiczny poprzedzający czas Świąt Bożego Narodzenia.
Adwent pochodzi od łacińskiego słowa adventus i oznacza przyjście. W starożytności adwent oznaczał wstąpienie władcy na tron lub przybycie bóstwa do świątyni. Chrześcijanie używają terminu adwent zarówno do opisania przyjścia Chrystusa na ziemię poprzez narodzenie z Marii Panny oraz na określenie powtórnego przyjścia Chrystusa w chwale (paruzja).
Już w IV wieku ustalono, że pierwszy dzień Adwentu przypada w niedzielę, cztery tygodnie przed 25 grudnia i rozpoczyna się też wtedy nowy rok kościelny. Początkowo Adwent trwał sześć tygodni, lecz później liczbę niedziel skrócono do czterech. W różnych częściach świata akcentowane są różnorodne aspekty Adwentu – radość z powtórnego przyjścia Chrystusa lub pokuta i nawrócenie.
W czasie adwentu odprawiane są zazwyczaj tzw. tygodniowe nabożeństwa adwentowe. W parafii sopockiej odbywają się one w kaplicy w budynku plebanii przy ul. Kościuszki 51. Niestety w tym roku, ze względu na sytuację epidemiczną związaną z koronawirusem i ograniczenia dot. gromadzenia się osób, tygodniowe nabożeństwa adwentowe zostały odwołane.
Barwą liturgiczną Adwentu, podobnie jak w czasie pasyjnym, jest kolor fioletowy. Podczas liturgii wstępnej po Kyrie zamiast Chwała na wysokościach Bogu, ksiądz intonuje hymn Benedictus: „Błogosławiony niech będzie Pan, iż nawiedził i odkupił lud swój”, natomiast zbór odpowiada: „Prostujmy swoje drogi, Adwentu nadszedł czas, Bóg daje pokój błogi, Bóg Chrystus wzywa nas i mówi: Idę już. Przyjdź, Panie, przyjdź wołamy. Otwarte już serc bramy, w nich dary swoje złóż.”
Adwent to czas oczekiwania i nadziei. Oczekiwaniu towarzyszą symbole obecne w liturgii. Światło świecy, nawiązuje do proroctwa Izajasza zapowiadającego Mesjasza – światłość świata. W tym czasie, w ewangelickich domach pojawiają się wieńce adwentowe. Rodzina gromadzi się przy zapalonych świecach, śpiewane są pieśni adwentowe, czytane jest Słowo Boże. Wieniec Adwentowy jest również obecny w części ołtarzowej luterańskich kościołów i kaplic. Zazwyczaj upleciony z zielonych gałązek jest ozdobiony czerwoną wstążką z czterema świecami, zapalanymi kolejno w każdą niedzielę Adwentu.
Historia Wieńca Adwentowego wiąże się z osobą ewangelickiego duchownego ks. Jana Wicherna, który w grudniu 1839 roku, w sali modlitw ewangelickiego ośrodka dla sierot z biednych dzielnic Hamburga zapalił pierwszą świecę adwentowego wieńca. Ta luterańska tradycja szybko rozpowszechniła się na świecie i obecnie wieniec stał się symbolem adwentu również w Kościele rzymskokatolickim, który zapożyczył ten symbol od ewangelików.
Nierozerwalnie związana z polską tradycją adwentową ewangelików jest muzyka tego okresu roku kościelnego. Przykładem takim jest pieśń-hymn, wybrzmiewający w domach i podczas nabożeństwa adwentowego. To niezwykle dynamiczny i radosny utwór powstały w Niemczech na początku XIX wieku do muzyki Georga Friedricha Händla z Oratorium Juda Machabeusz, który nosi tytuł: „Córko Syjońska”. Jest to najbardziej znany adwentowy utwór muzyczny, a jego popularność jest porównywalna do kolędy Cicha Noc.
W czasie Adwentu prowadzona jest również ekumeniczna akcja charytatywna pt. „Wigilijne Dzieło Pomocy Dzieciom”, w ramach której sprzedawane są świece wigilijne na świąteczne stoły. Dochód ze sprzedaży przeznaczony jest na projekty Diakonii związane z pomocą najmłodszym.
Mimo trudnego czasu pandemii, izolacji i różnego rodzaju ograniczeń, życzymy wszystkim Parafianom i Sympatykom błogosławionego czasu Adwentu Roku Pańskiego 2020. Niechaj będzie to czas radosny, a zarazem pełen refleksji i wyciszenia, czas duchowego przygotowania na przyjście Zbawiciela, Pana naszego, Jezusa Chrystusa.
Oto twój Król przychodzi do ciebie, sprawiedliwy on i zwycięski. (Za 9,9).