HISTORIA PARAFII
Pierwsi ewangelicy osiedlili się na terenie Sopotu w latach dwudziestych XIX wieku. Było to w okresie, gdy wieś rybacka Sopot za sprawą alzackiego lekarza Jana Jerzego Haffnera przekształcała się w kąpielisko morskie. Wraz z rosnącą liczbą przybywających gości, rosła też liczba stałych mieszkańców, wśród których dużą część stanowili ewangelicy.
Przez okres czterdziestu lat od daty założenia kąpieliska, tj. od 1823 roku, ewangelicy uczęszczali do kościoła w Małym Kacku, na terenie dzisiejszej GdynOd 1862 roku, gdy ich liczba w samym kurorcie według ówczesnych statystyk osiągnęła liczbę 456, a w miesiącach letnich około 1000 ewangelików, odprawiano również nabożeństwa pod gołym niebem.
Dojeżdżanie do kościoła w Małym Kacku było uciążliwe. W 1870 roku ewangelicy sopoccy, którym sprzyjał ks. pastor Schnaase, uzyskali zgodę na budowę kaplicy, którą w rok później 18 sierpnia 1871 roku poświęcono i oddano do użytku nazywając Kaplicą Pokoju. Kaplica Pokoju została pobudowana w tym samym miejscu, w którym odprawiano letnie nabożeństwa i na którym stoi nasz obecny kościół. Od tego czasu duchowny dojeżdżał z Małego Kacka, a Sopot był filiałem.
Samodzielną parafią stał się Sopot w 1890 roku. Stosowny dokument podpisano w dniu 23 grudnia tegoż roku, a pierwszym stałym duszpasterzem, wybranym na proboszcza 21 kwietnia 1891 roku został dojeżdżający od dziewięciu lat ks. Conrad.
Kurort rozrastał się, liczba ewangelików wzrastała również. Dlatego w dniu 22 października 1899 roku po zapewnieniu sobie przez powołane wcześniej Towarzystwo Budowy Kościoła – protekcji i wsparcia finansowego cesarzowej Augusty Wiktorii, rozpoczęto budowę nowego kościoła. Świątynia stoi do dnia dzisiejszego w centrum miasta przy ul. Bohaterów Monte Cassino (wcześniej: Morska). Jej wysoka strzelista wieża wyraźnie dominuje nad miastem. Budowa przy dużym zaangażowaniu wszystkich zborowników trwała niespełna dwa lata. Uroczyste nabożeństwo dziękczynne z udziałem cesarzowej, połączone z przekazaniem świątyni do użytku parafian nastąpiło w dniu 17 września 1901 roku, tj. w roku, w którym Sopot uzyskał prawa miejskie.
W tym samym też roku, kilka miesięcy wcześniej nowym proboszczem parafii sopockiej wybrany został spośród trzech kandydatów ks. Otto Bowien, który pełnił tu swą służbę przez kolejnych trzydzieści lat. Parafia przeżywała rozkwit. Ks. Otto Bowien był wielkim duszpasterzem, krzewicielem oświaty, budowniczym parafii.
W 1910 roku parafia liczyła osiem tysięcy wiernych, w 1924 roku – ponad jedenaście tysięcy. Zatrudniono drugiego proboszcza, którym został ks. Hugo Weisse.
Na miejsce Kaplicy Pokoju, która okazała się za małą, wybudowano kościół, którego poświęcenie nastąpiło w październiku 1919 roku i który do dziś służy ewangelikom.
Parafia prowadziła ożywioną działalność. W domu parafialnym przy dzisiejszej ul. Curie-Skłodowskiej mieściły się pomieszczenia katechetyczne, sale dla potrzeb chóru, zebrań różnych ewangelickich stowarzyszeń, przedszkole, mieszkania emerytowanych duchownych i sióstr diakonis, które prowadziły dwa domy opieki i przedszkole. Ponadto parafia posiadała dwie plebanie: tzw. Szwedzki Dwór oraz obecną przy ul. Kościuszki 51.
Dzieło ks. pastora Otto Bowiena kontynuował od 1932 roku przez ponad 13 lat ks. pastor Jan Boeck.
Po zniszczeniach II wojny światowej, dzięki ofiarności parafian kościół wyremontowano. Drugi przejęli katolicy. Wyremontowany kościół przejął nazwę kościoła Zbawiciela.
Po II wojnie służbę duszpasterską pełnił do 1983 roku ks. senior Edward Dietz.
Kolejne remonty przeprowadzono, gdy proboszczem parafii został wybrany w listopadzie 1983 roku ks. Michał Warczyński. Wyremontowano dach, na 100-lecie parafii w 1990 roku wymalowano kościół wewnątrz, założono nowoczesne i dobrze funkcjonujące ogrzewanie. W dniu 17 września 2000 roku otwarto Salę Debory.
Duszpasterzami najpierw filiału, a potem samodzielnej parafii byli kolejno:
Ks. Schnaase (1862–1881); ks. Conrad (1882–1901); ks. Otto Bowien (1901–1931); ks. Hugo Weisse (1906–1945); ks. Jan Boeck (1932 – 1945); ks. Senior Edward Dietz (1945–1983); ks. bp Michał Warczyński (1983 r.– 2010 r.); ks. bp Marcin Hintz (od 2010 r.)